MUNİS BEN PAYİDAR DÜNYAM

 

Sınırsız hissediyorum, yüreğimin dar duvarlarını aştığımdan beri tüm kelimelerin anlamlarını bilerek yaşıyorum. Senin içinde açtığın çukurun kara deliğe dönüşmesine sebep olan her ne varsa ben hepsini aştım. Bunun ne muazzam bir duygu olduğunu her akşam ve her sabah günü kucaklarken anlıyorum. Anlamak ne harikulade bir yeti, kavramak ne muhteşem bir olgu, algılamak her şeyi, bildiğin bilmediğin ne varsa. Olgunluğa erişmek mi denir buna ya da büyümek mi? Sanmıyorum. O kadar ağır değil taşlarım. Bir çocuğun telaşını, amansız sevincini taşıyarak aldığım yolda ben sadece anlıyorum. Yine bir çocuk gibi tüm çıplaklığıyla, acımazlığını görerek yine de bir çikolatayla mutlu olup fakat asla unutmayacak kadar kavrıyorum. Her gün görüp bildiğin, cümle içinde kullandığın tüm kelimelerin anlamını soran o çocuk gibi soruyorum bildiğim ya da bilmediğim fakat gördüğüm her şeyi! Verdiğiniz cevaplarda hiçbir şeyi bilmediğinizi algılıyorum. Ben sizden daha çok şey bildiğim için değil, sizin bilmek gibi bir telaşınızın olmadığını her afallamanızda gördüğüm için. “Bulut” ne demek diye düşündüğünüz için, kafanızı gökyüzüne kaldırıp bir kez olsun bulutlara bakıp onların ne için var olduğunu hiç bilemeyeceğiniz için. Hem kelimelerin anlamlarını bilmediğiniz hem de en doğru açıklamayı yapmaya çalıştığınız için. Ben olsam çocuğuma “bulut bir hayalin, bir simgenin imgesidir” derdim. Sonra bana imge ne diye sorardı “senin hayalinde tasarladığın her şey” derdim. Belki bana tasarlamak ne diye sorardı ve ben ısrarla bana anlamını soracağı kelimeleri seçerdim. Büyüyünce nasılsa hepsini en gerçek anlamlarıyla öğreneceğini bilerek! Yine de çok uzaklaştırmazdım onu anlamlarından fakat kendi anlamlarını bulması için açardım yollarını.

Doğru olarak bildiğimiz ya da yanlış diye direndiğimiz hiçbir şeyin doğru ya da yanlış olup olmadığı paradoksuna kendimi bıraktığımdan beri kelimelerin anlamını bilerek ve asla onları kendi anlamlarıyla sınırlandırmadan yaşıyorum. Ben bir kelimeyi sırf kuracağım cümlenin içine yakıştığı için kullanamayacaksam, illa bir anlam atfetmem gerekecekse neden şiir yazar ki şairler? Sırf kulağa hoş geldiği için “hissikablelvuku” diyemez miyim en alakasız hissiz ve tahmin edilemez bir konun içinde. Anlamak isteyen anlamaz mı? Bir cümle kaç kişinin kulağında kaç anlamla çınlıyor kim bilir? Bu yüzden kategorize edilmiyor muyuz? Fikir ayrılıkları herkesin aynı şeyi anlamamasından kaynaklanmıyor mu? Farklı bir düşünce geliştirip farklı bir fikri savunmak için karşı tarafın düşüncesini ya da söylevlerini gerçekten anlıyorlar mı? Yoksa sadece kendi fikirleri daha kıymetli olduğu için bir an önce söz mü almak istiyorlar, daha görünür olabilmek için. Hiç benlik konular değil, ben çok daha sınırsız olmayı seviyorum. Derdimi anlatacak kadar hayal gücüm var. Kendimi anlatmaya vakit harcamayacak kadar da aklım.

Ben insanların birbirlerini sevmeye çalışmalarını da sevmiyorum. Komik gözüküyorlar. İçimden geldiği için hediye alıyorsam ya da mutlu etmek için bir şey yapıyorsam bunu ben istemişimdir. Sırf yapılması gerektiği için yapılan hiçbir şeyi sevmiyorum. Görüşmek istemediğim kimselere zorunda olduğum için vakit ayırdıysam istemeden verdiğim en kıymetli hediyeyi istemeden vermiş olduğumu da söylerim. Üstelik en acı tarafı bunun telafisi olmayan ve geri alınamayan bir şey olduğunu bilmek. Hem sevmeyip hem o vakti ayırmak berbat bir duygu fakat ben bunu aştım. Nasıl mı? Kendimi ifade edecek kadar var olan hayal gücümle onları sevdiğim çizgi film karakterlerine dönüştürüyorum. Düşünsenize ben “Daffy Duck” ve “Safinaz” ile rakı bile içtim. Zihin muhteşem bir şey,  kullanabildiğin sürece yönetebildiğin müddetçe! Muazzam ötesi ve asla sınırları yok. Kullanabilmeniz dileğiyle.