İçe Doğrusal

 

Aşağıdaki yazı Mevlana’nın birazdan okuyacağınız sözünden etkilenerek kendime yazdığım bir iç sorgulamadır. Çünkü insan kendine de kırılır, kendini de sorgulamalıdır. Sitemimi kendime bir başkasını eleştirir gibi yaptım. İyi okumalar.

Mevlana der ki; “Ay doğmuyorsa yüzüne, güneş vurmuyorsa pencerene, kabahati ne güneşte ne de ay da ara! Gözlerindeki perdeyi arala!”

Güneşin düşmüş yüzünden, ay parçası yüreğin ayaza durmuş, merhametin yüreğinden cebine, cebinden yoka düşmüş. Kırdığın kalplerin parçaları cananı deşmiş, canı kanatmış. İsterdim ki vicdanın sağ olsun. Suçlusu ben değilim şaşan yolunun, sorumlusu ben değilim kırılan onurunun, seni senden yoksun kılan kendi seçimlerindir. İstemem saçının teline gölge düşsün, istemem gözünden bir damla yaş dökülsün. Seni bana can kılan Hakkın içimde yeşerttiği sevgin büyüktür. Sana yazılan yazgının sebebi düşünmeden sarf ettiğin kelimelerin öcüdür. Seni terk eder bir gün “en” diye baş tacı ettiklerin, yarası ben de açılır sızlayan yerlerinin. İsterim ki gözlerinin feri uyansın.

Aynı yerden kırılıp dökülmedik mi? Aynı yollardan geçip devrilmedik mi? Omuzlayıp yüklerimizi aynı yerden doğuvermedik mi? Kendimizden eksiltip seni çoğaltmadık mı? Sen ehli ol diye biz beter olmadık mı? Sıra sana gelince düzen bozuldu. Münasebetsizlik diz boyu oldu, elin cehli akil oldu. Evimin duvarları yıkıldı, edepsizlik görünür oldu. Pınardan akan suyu kana kana içtiğin günleri ne çabuk unuttun. Sana verilen değeri çul çaput saydın, savurdun. Sana altındık, sen teneke uğruna bizi çamura gömdün. Benim değerimden eksiltmedin de, kendine nasıl kıydın? Fıtratında yoktu senin arsızlık, bir arsıza bakıp kendini kararttın. Sevgi bir kişilik değildir, bölüşmeyi bilmeyene kendini adadın.

Azıcık bir zamandı önümüzde duran, sarılmayı bilmedin de gittin geleceğe bir yürek dolusu pişmanlık hediye ettin. Kızgınlığın kimseye değil, kendine. Öfken sorgulayamadığın seçimlerine. Ayağın taşa takılsa günah keçisi seçtin kendine, bir kere silkelenip hayatını etraflıca gözden geçirmedin. Ben nerede hata yaptım demedin de bir de üstüne geç kalınmış hikayeler biriktirdin. Aklı olmayanı hayatına bilirkişi ilan ettin. Kendine faydası olmayandan fayda bilendin. Çıkar ilişkisine dönüşen yapay mutluluğunun faturasını seni sevenlere kestin. Kirli hesaplarının sana göstereceği bir yol olmayacak. Işıksız kalırsan bir gün bana gel geçmiş yılların hasretiyle sarılır aydınlatırım ben seni.

İnsanın kırıldığı yerden sitemi taşıyor. İstedim ki kendi iraden olsun ve en doğru seçimlerle o “en” kendin ol. Cehaleti fikir sayıp özünden şaşma. En kıymetli olan sendin, kendini değerli kıl. Bu hayatın bir başı var bir de sonu, o sona o kadar yakınız ki, keşkelerle dolu cümleler kurdurmasaydın keşke.

Hayat ne enteresan bir döngü. Bu da benden olsun bari sıcak bir özlem iliştireyim.

İnsan dönüşüyormuş meğer hayata iki koldan uzanıp binlere, milyonlara bölünerek. Canhıraş bir telaşla büyüyormuş. İnsan hep çocuk kalıyormuş içinde bir yerlerde ta ki biri çıkıp hatırlatıncaya dek. Bir alyans parlaklığında bugün gün ve ben her sabah büyüyerek kalktığım bu evde çocuk olarak uyanmayı arzuladım. Babamın çatallı sesinden “çay demlendi mi” cümlesiyle ayılmayı istedim. Annemin telaşla kahvaltıyı hazırlamasını seyretmek istedim. Ablamın sabahları uykumu bölen tatlı sesiyle işe hazırlanışlarını özledim. Kardeşimin küçücük ellerini avucumun içinde ısıttığım günlerde kalmış çocukluğum. Meğer olgunlukmuş insanı dönüştüren, seçimleriymiş. Doğruyu bir kere görünce her şey kendini yenileyip düzeltiyormuş. Ezberlediğim aklımdan hiç çıkmayacak en güzel zamanlarıma sevgilerle.